اشعار

پروانه شـدم شعله به پای تـو نگیرد         این حـادثـه بر هـیچ کجای تو نگیرد

بین نـفس سینه ی من فاصله افــتـاد         تا اینکه در این شهر صدای تو نگیرد

تـا این سـپـر تا شده ات فـایــده دارد         ای کـاش مرا از تو خدای تو نگیـرد

پهـلـو زدم آنقـدر که مسمـار بـیـفـتد          تا مـوقع رفـتن به عـبـای تـو نگیـرد

افتادن من در وسط کوچه صدا کرد          آری خـبـری نیست برای تـو نگیـرد

من شیشه سپر می کنم امروز برایت          تا سنگ سر کوچه به پای تو نگیرد

تو خـواستی ایـنـبار فـدایم شوی اما          من خواستم اینـبار دعـای تـو نگیرد

آقا دلت گرفته و چـشمت بهـاری است         از دیدۀ تو کوثر احـساس جـاری است

 آقــا به یاد فـاطـمه شـوریده می شـوی         آری اساس عشق به زهرا مداری است

عرض ادب به ساحت مادرفریضه است         این اشک هـا نـشـانۀ والا تـبـاری است

ما کارمان دعای فرج خواندن است وبس         این روزها که کار شما گریه زاری است

روضه کجا گرفته ایی،ای وارث فدک         این روضه بی خزان و همیشه بهاری است

بر شیعه زخم خـنجرشان کارگـر نبود         این زخم سیلی است که بر شیعه کاری است

آقـا شـما بپـرس: که پهـلـو شکـسته را         دیگرچه جای هر شب ناقه سواری است

کوچه به کوچه، شهر،به صبح ظهورتان         از خون سرخ مادرتان، لاله کاری است

اهل ولا چو روی به سـوی خـدا کـنند           اول به جـان گـمـشـده خود دعـا کـنـند

شد عـالمـی اسیـر جـمـال تو، رخ نـما           تا عـاشــقــانه سیـر جمـال خـدا کـنـنـد

روی تـو را نـدیـده خـریــدار بـوده انـد           (تا آن زمان که پرده برافتد چهـا کنند)

مپسند بی بهار رخت، غنچه های بـاغ           نشکـفته، سربه جـیب محـن آشنـا کنند

آهسته چون نسیم گذر کن دراین چـمن           تا غـنچه ها به شوق تو آغـوش وا کنند

با بوسه مُهرکن لب شوریدگان ز مِهر           ترسم که راز عشق تو را بر ملا کنند

عهـدی که بسته ایم، فـراموش کی کنیم           صاحب دلان به عهـد امـانت وفــا کنند

از ما جمال خویش مپوشان که گفته اند           ( اهـل نـظـر مـعـامـلـه با آشـنـا کـنـند)

خوبان اگر در آینه بیـنند روی خـویش           خود را چو ما، بـرای ابـد مبـتـلا کنند

پروانه سوخت زآتش هجران ولی نگفت           (شـاهـان کـم التـفـات بحـال گـدا کنند)

پخش سبک :

تمام عــمر خود در جستجویم            که شاید یک نشانی از تو جویم

گــرفتم در بغل زانوی غصه            زبان حـــال قـــلـــبـم را بگویم

الا خــیــمـه نشینم            عــزیــز مه جــبینم

ترحم کن به چشمم            تو را یک دم ببینم

که هر شب با غم تو همنشینم

************************

نگاه سرد مردم بود و آتش            صدا بین صدا گُم بـود و آتـش

بجای تسلیت با شاخه گُـل            هجوم فُوج هیزم ، بود و آتـش

نگو خون بر جگربود            مگو در شعله ور بود

بـگو از آن زمانـی            که مادر پشت در بود

خدایا جان زهرا در خطر بود

******************

مدینه عَرصه ی نامردمان بود            رَسَن بر گردن ،یک قهرمان بود

پریشان پدر ، گــــریان مـادر            نگـــــاه بی گنـاه ، کـودکان بود

بلا بودو غم درد            یهودی گریه میکـرد

علی با یار خود گفت            بیــــا و خـانه برگـرد

سر و کارم فُتَد با جمع نـامرد

********************

گل یاس و هجوم لشگر خار            و یا اِنسیَـة الحَـورا و اشـرار

نبودی پشت در تا که بدانی            چه با پهلو نموده ، درب و دیوار

بخـون دریا نشسته            گل از ساقه شکسته

علی را می برند از            کنارش دستِ بسته

به دنبالش روان بانوی خسته

*************************

غروب و کوچه تنگ مدینه            غروب خاک خـون رنگ مدینه 

  دل آئینه ی عشـق علـی را            شکسته دست دلسنـگ مدینـه 

چه دستی، دست بی درد            چه دستی ، دست نامرد

بـدور از چشـم بابـا            دلـم را غرق خون کرد

همین که رو بسوی مـادر آورد

***************************

دل از آن لحظه خاکستر نشین شد            که آن نیلوفری پرپر ترین شد

دعـا کردم درآن لحظه بمیـرم            که دیدم مادرم نقش زمین شد

خودم دیدم به دیده            که آن سرو خمیـده

  نه دارد پـای رفتن            نه دارد سُـویِ دیده

ز چشم معجرش خون می چکیده

************************

بده مــــژده که کار خـانــــه کرده            خودش را دور ما پروانه کرده 

پس ازچندی گرفت مارا درآغوش            دوبــاره مــوی مارا شانـه کرده 

شنیدم گفته اینسان            فتادم شعله بر جان

بـرای چنـد روزی            علی جان پخته ام نان

نخواهم نان و شانه،  دل مسوزان

************************

دریـــــغ از من نــمـــودی دیدنت را            گرفتی لطف حیدر گفتنت را

زمن بگذر ، بگو ساعت به ساعت            عوض کردی چرا پیراهنت را

مَبار ای ابر خسته            دلم خیلی شکسته

 به دشت سینه تـو            گل سرخی نشسته

همین غم ، تار و پودم را شکسته

************************

چه میشد ، باز پیش ما بمانی            برای این  سفر خیلی جوانی

مبند این پلک نیلی را برویم            بمان ای ناتوانم ،  میتـوانی

تـوهستی تکیه گاهم            نه ، بَل هستی سپاهم

مشـو تنها امیـدم            رفیـق نیمـه راهـم

ترحم کن، نگـر بر سـوز آهم

***************************

( تشییع حضرت زهرا سلام الله علیها )

خـدایــا می برم بین مخفیانه            تمــام هستی ام را من شبانه

تو خود دانی توان آن نــدارم            بَرَم  تابوت زهرا  روی شانه 

ببین پشتم شکسته            شدم دلخون و خسته

بده صبر و توانم            که امیــدم گـسـسته

شده هنگامه ی تشیع زهرا

******************************

بیا سلمان ، بیا مقدا د ، ابوذر            بُوَد بابای من بی یار و یاور

شده وقت وداع مـــادر مـــا            کمک باید برای دفن کوثر

شکستــه پشت بابا            ز داغ مـــادر مـــا 

کسی باید بگـیــرد            که امشب دست او را

شده هنگامه ی تشیع زهرا

بگـذار دلـم بی سر و سـامـان تو باشد           یک عمر فقط دست به دامان تو باشد

میـقـات به شـوق رخت احـرام ببـندد           ای روح حـرم کعـبه مسلـمان تو باشد

هر شاخۀ گـل آیه ای از سورۀ حسنت           دل آیــنــه در آیـنـه حـیـران تـو بـاشد

گـیسوی تو بر باد دهـد نظم جهان را           نظمی هم اگر هست پـریشان تو باشد

مستان همگی از خم میخانه خراب اند           مـیخـانه خـراب خُـم چـشـمان تو باشد

ای  بــا تــمـام هـستی خـود یـاور عـلی         در بیت وحی حامی و هـمسـنگـر علی

چون شد که در بهار جوانی خزان شدی         ای یـاس مصــطـفـی گـل نیـلوفـر علی

با دفـن مخـفـیــانه ی تـو، در دل زمین         هفت آسمان خـراب شــده بر ســر علی

وقتی نفـس به قلب تو پیــــچید پشت در        می خواست روح ،پر زند از پیکرعلی

با تـازیانــه اجـر رســالت بــه دست تـو        تقـــــدیـم شد به پیش دو چشم تـر عـلی

درلحظۀ غـــروب غـم انگیــز کـوچ تو         گـوئی رسیـده بــود شـب آخـر عـــلــی

دست خـدائی تو، چــو از کـار اوفـتــاد         نیـرو گرفت خـصم ستم گــســتـــر علی

یارب چه میشود که گذارم به باغ وحی         صـورت به قــتـــلگاه گـل پــرپـر عـلی

وقتی که گـــوشواره زگوش تو شد جدا         افـتـاده لـرزه بر بــدنِ،  دخــتــــر عـلی

ای اولیـــــــن شهیده ی راه علی بمـان          آخر به خـاطر ه دل غـــــــم پرور علی

ای طایـر شکسته پـرِ  بوستــــان وحی          اینــــــسان غـریبانه مـرو از بـر عـلـی

«میثم» بر آستـــــان ولایت نظاره کن          بی فـــاطمه شـکـسـته شده محور عــلی

یک‌ شب رسد که شام فراقت سحر شود           خورشید عارضت، ز حرم جلوه‌گر شود

با طـول غـیـبـتـت، نـشـود کم امیـد مـا           این روزگـار تـلـخ، زمانی به سر شود

گردد ز کعبه، بانگ «انا المهدی»‌ات بلند           یک‌دم جـهـان ز آمـدنـت با خـبـر شـود

آیا شـود که بگـذرد این روزگـار تلـخ؟           «آری شود، ولیک، به خون جگر شود»

از گـریـۀ زیـاد، شـود اشـکِ دیـده کـم           زین گـریه، اشک دیـدۀ ما بیـشتر شود

روزی به بحر رحمت حق، غرق می‌شوم           کاین سیـنه پیـش تیـر بلایت سپـر شود

آمـیـنی از تـو، کـار هـزاران دعـا کـند           دسـتی گـشا، وگـرنه دعـا بی اثـر شود

تا بشکـنـیم، فـرق بـتـان را، خـلیـل‌وار           هر مشت ما به روز ظهورت، تبر شود

پـروانـه‌وار دور سـرت گـردد آسـمـان           خـورشید بر تو پرچم فتح و ظفر شود

یک عـمر با دعـای فـرج زنده مانده‌ایم           «میثم» دعا کن این شب هجران سحر شود

هرچه زدنـد شوکـتِ من کـم نشد حسین          در مجـلس یـزید، سـرم خـم نـشد حسین

با خطبه ای که من سرِ بـازار خـوانده ام          آن نقشه ای که داشت، فـراهم نشد حسین

آنجـا چـنان شـبـیـه پـدر حـرف می زدم          یک مرد از آن قـبـیله حریفم نشد حسین

اصلا محـرّمت که جهـان را به هم زده          بی خطـبه های من که محـرّم نشد حسین!

آتش گرفت معجر من سوخت موی من          اما حـجـاب از سـر مـن کـم نـشد حسین

هرچـنـد قـد و قـامت من خـم شـده ولی          "در مجلس یـزیـد سرم خـم نـشد حسین"

ایّـام اربـعــین تو یا صبح محـشـر اسـت           یـا روز جانـگـدازِ وفـات پـیـمـبـر اسـت

بیش از هزار سال گذشته است و اربعین           از اربـعـیــن اوّل تـو غـم فـزا تـر اسـت

دوران هرحماسه، دو روز است و دور تو           از ابتـدای خلـقت، تا صبح محـشر است

هرجا عزای توست، همان جا حریم توست           هر پیرِ دلِ شکسته در آن بزم، جابراست

احـرام مـا لـبــاس سـیـه، کـعـبـه کـربـلا           اشک مصیبت تو، فرات است و کوثراست

جـابـر بپـوش جـامـۀ احـرام و غسل کن           کاین سرزمین مزار بدن های بی سر است

این جا نه کعبه، کعبه در این جا کند طواف           این جا نه خانه، خون خداوند اکبر است

جابـر در این زمیـن مـقـدّس، وقـوف کن           کاین جا نکوتر ازعرفات است ومشعر است

بالای سر مـیا، که سـری نیست در بـدن           پـائـین پـا بـیـا کـه تـن پاک اکـبـر اسـت

جـابـر به دور قـبـر بگـرد و نـظاره کـن           دور از تمـامی شهـدا  قـبـر دیـگر است

بوی حـبیب می وزد از خـاک آن  مـزار           آری، حبیب، نورِ دو چشم مظاهر است

جـابـر بـیـا به جـانـب گـودالِ  قـتــلـگـاه           کان جا به گوش، نالۀ زهرای اطهر است

جـابـر ز قـتـلگـاه بـیـا ســـوی عـلـقــمـه           کان جا حسین را، سرِ سردارِ لشکر است

از جان، مزار حضرت عباس را بـبوس           چون با سرشک فاطمه، خاکش مخمّر است

عبّاس کیست؟ آن که به رزم و به حلم و صبر           گاهی حسین، گاه حسن، گاه حیدر است

عـبـّاس کـیـست؟ سروِ روان دو فـاطـمه           عبّاس کیست؟ چشم وچراغ دو مادراست

میـثـم ســلام بـاد بـه جـابـر که بر لـبـش           در روضـۀ حـسین، سـلامِ مـکـرر است

ما را که غیر داغ غمت بر جبین نبود           یک لحظه طی نشد که دل ما غمین نبود

هرچند آسمان به صبوری چو ما ندید           ما را غـمی نبود کـه اندر کـمین نبـود

راهـی اگر به مـنـزل آزادگی نـداشت           رنج اسارت، این همه شور آفرین نبود

ای آفتاب محمل زینب! کسی چـو من           از خرمن زیـارت تو خوشه چین نبود

تـقــدیر بود بـا سـرِ تـو هـمسفـر شـوم           در این سفـر،مقدّر من غیر ازاین نبود

گـر آتش نگـاه تو، در من نمی نشـست           در شام و کوفه، خطبۀ من آتشین نبود

در حـیرتم که بی تو چرا زنده مانـده ام           عهدی که با تو بستم از اوّل، چنین نبود

دردها می چکد از حال و هوای سفرش           گرد غـم ریخته بر چادر خاکی سرش

تک و تنها و دو تا چشم کبود و چند تا           کودک بی پدر افتاده فـقط دور و برش

اهـراً خـم شـده از شــدّت مـاتـم، امّـا           هیچ کس باز نـفهمید چه آمد به سرش

روزهـا از گـذر کــوچــه آتـش رفــتـه           اثر سوخـتگی مـانـده سر بال و پـرش

یاس نیلی شدی فاطمه با آن همه زخـم           طرف علـقمه ای کـاش نـیـفـتـد گُذرش

بغُـض ایّـام اسـارت به دمی شد خـالـی           همۀ کـرببـلا گریـه شد از چـشم ترش

ای غایب از نظر، نظری کن به خواهرت           زیـنب نـشـسـتـه بر سـر قـبـر مطهرت

نـشـنـاخـتی مـرا ز پـس این چـروکـهـا           من زینب تـوأم ز چه رو نیست باورت

این زن که لطمه میزند این گونه بر خودش           او کیست؟ نجمه است عروس برادرت

آقا! سکیـنـه جملـۀ اشکش سـؤالی است           یـعـنی کجـاست قـبـر عـلمدار لشگـرت

در کـربـلا هـنـوز زنـی گـریه می کـنـد           زینب کش است نالـۀ مـحـزون مـادرت

پیـغـمـبری نما و دو دستت بـرون بیـار           از دست مـن بگــیـر بـقـایـای دخـتـرت

بگـرفـتـم از امام زمان حُکم نبش قـبـر           تـا متـصل کنم سـر پـاکـت به پـیکـرت

بـایـد دوبـاره وارد گـودال خــون شـوم           خواهـم اگر که بوسه بگیرم ز حنجرت

من نـیـز با تـو کُـشته شدم روز واقـعـه           اذنـی بده که دفـن شود با تو خـواهرت

دلـشـوره داشـتــم کـه مـبـادا کـنــار تـو           چـشم ربـابـه بـاز بـیـفـتـد به اصغــرت

نـذرش قـبـول سـایـه نـشـیـنی نـمی کـند           از بس که بر تو هست وفادار همسرت

لالایـی اش امـان مـرا نـیـز بُـریده است           گوید به ناله! اصغرمن شیر خورده است؟!

چه عـالـمی ست عـالـم بـاب الحـوائجی           با تـوست نـورِ اعـظـم باب الحـوائجی

مهـر تو است حلـقـۀ وصل خدا و خلق           داری به دسـت خـاتـم باب الحـوائجـی

در عرش و فرش واسطۀ فیض و رحمتی           بر دوش تـوست پرچـم باب الحوائجی

در آسـتـانـۀ تو کـسـی نـا امـیـد نـیـست           آقـا بـرای مــا هــمـه باب الـحـوائجـی

بی شک شـفـیع ماست نگــاه رئوف تو           در رسـتـخـیـز واهـمه باب الحـوائجی

دیــوانـۀ سـخــای ابـا الـفـضـلـی تــوأم           مـانـنـد مـاه عـلـقــمـه بـاب الحـوائجـی

صحن و سرات غرق گل ياس می شود  

وقتي که مـيـهـمـان تو عـبـاس می شود

هرشاعری ست در تب تضمين چشم تو           از بس سرودنی ست مضامين چشم تو

چشم جهان به مقدمت ای عشق روشن است           از اولـيـن دقــايـق تـکــوين چـشـم تـو

از ابــتــدای خـلـقــت عـالـم از آن ازل           شيـعــه شـدم به شـيـوۀ آئـين چـشـم تو

می شد چه خوب نور خدا را نگاه کرد           از پشت پلکت از پس پرچين چشم تو

امشب شکـوه خُـلـد بـرين ديـدنـی شـده           وقتي شده ست منـظـر و آئينه چشم تو

گل کرده بر لب غـزلم باغی از رطب           امشب به لطف لهجـۀ شیـرین چشم تو

چشم تو آسـمان سـخـا و کـرامت است           آقا خـوشـا به حـال مسـاکـین چـشم تو

حالا دو خط دعا به لبم نقش بسته است           در انـتـظـار لـحـظـۀ آمیــن چـشـم تـو

آنان که خـاک را به نظـر کـیمـیا کـنند 

آیا شـود که گوشـۀ چـشـمی به ما کـنند

در سـاحـل سخـاوت دريـای کـاظـمـين           مـائـيم و خـاک پای مسيـحای کاظمين

با دست های خـالـی از اينجا نـمی رويم           مـا سـائـلــيـم، سـائـل آقـای کـاظـمـيـن

رشک بهشتيان شده حال کسی که هست           گـوشه نـشين جـنّت الاعـلای کاظمين

نـور الـهـی از هـمـه جا مـوج می زنـد           توحـيدی است بسکه سـراپای کاظمين

داریم در جـوار حـرم، حـق آب و گِـل           خـاتون شهـر ما شده زهـرای کاظمین

ما ريزه خوار صحن و سرای کريمه ايم

اين افـتـخـار ماست، گـدای کـريـمـه ايم

در سایه‌سار کوکب موسی‌بن جعـفریم            ما شیعـیان مکـتب موسی‌بن جعـفـریم

فیضش به گوشه گوشۀ ایران رسیده است            یعنی گدای هر شب موسی‌بن جعفریم

هـسـتـیِّ مـاست نـوکـری اهـل بیت او            ما خـانه‌زاد زینب مـوسی‌بن جعـفـریم

قـم آسـتـان رحـمـت آل پـیـمـبـر اسـت            در این حرم، مُقرَّب موسی‌بن جعفریم

با مهر و رأفتش دل ما را خریده است            مـا بـنـدۀ مُـکـاتَـب مـوسی‌بن جعـفریم

چشم امید اهل دو عالم به دست اوست            مات مرام و مشرب موسی‌بن جعفریم

حتی قـفـس براش مجال پـرنـدگی‌ست            مدیون ذکر و یا رب موسی‌بن جعفریم

دلسوخـتـه ز نـدبۀ چـشـمان خـسته‌اش            دلخون ز ناله و تبِ موسی‌بن جعفریم

آتش زده به قلب پـریشان، مصیـبتـش

با دست بسته غرق سجود است حضرتش

از طعـنه های دشمن نادان چه مي‌کشيد           بين کوير، حضرت باران چه مي‌کشيد

در بـنـد ظـلـم و کـيـنۀ قـوم ستمـگـری           تـنهـا پـنـاه عـالـم امـکـان چه مي‌کشيد

خورشيد عشق و رحمت و نور وسخا وجود           در بين اين قـبيلۀ عصيان چه مي‌کشيد

بـا پـيکـرش چه کـرده تب تـازيـانـه هـا           با حال خسته گوشۀ زندان چه مي‌کشيد

شکر خدا که دختـر مـظـلـومه اش نديد           باباي بی شکيب و پريشان چه مي‌کشيد

امـا دلـم گــرفـتــه ز انــدوه ديــگــری           طفل سه ساله گوشۀ ويران چه مي‌کشيد

بـا ديـدن سـر پـدرش در مـيـان طـشت           هنگام بوسه برلب عطشان چه مي‌کشيد

وقتی که ديد چشم کـبودش در آن ميان           خـونين شده تلاوت قـرآن چه مي‌کشيد

می گفت با لب پر از آهی که جان نداشت:

ای کاش هيچ سنگـدلی خيزران نداشت

در خـرابات  شبی صحبت هجران افتاد           وندر آن شام  بلا  قصه ی جانان افتاد

دید در خواب یکی عاشق دلداده ومست           که سر یــــار سفر کرده به دامان افتاد

غرق خون شد صدف دیدۀ  آن دُرّ یتیم           بسکه خونابه چو لعل ازسر مژگان افتاد

آن چنان گشت دل اهل خرابات خـراب           که غـم و ناله در آن جمع پریشان افتاد

ای خوش آن محفل رندانه وآن مجلس عشق           که در او سر زده سرحلقۀ مستان افتاد

تشنه روی عزیزان بُدی آن یوسف مصر           که چنین بی خبر اندر چه کنعان افتاد

بوسه زد بر دهن خـسرو خوبان شیرین           تا که چشمش به لب غنچه خندان افتاد

گفت کای شمع شب تارمن امشب چه عجب           که تو را یــاد ز پروانه سوزان افـتـاد

آن قدر گفت که ازگریه و اندوه بسوخت           تا بباد ســحـــری شمـع شبستان افـتـاد

بلبل مست به یـکــسو و گل اندر یکسو           با که گویم زنوا مرغ خوش الحان افتاد

گفت این قصّه جانسوز(سناجی) وبدید           که چسان زلــزلـه در عالم امکان افتاد

ای بارگــاه کوچک تو قـبله ای عظیم            وی روضۀ مبارک تو روضـۀ نعـیـم

باشد حریــم اقدس تو قــبله گـــــاه دل            تا خفته چون تو جان جهانی درآن حریم

هم دختـــر امامی و هم خواهــر امام            هم خود کریمه هستی وهم دختر کریم

قَدرت همین بس است که خوانند اهل دل            حق را به آبـروی تو ای رحمت نعیم!

یک دختر سه ساله و این مرتبت دگر            گیتی بود ز زادنِ همچون توئی عقیم

ای نور چــــشم زادۀ زهرا رقیه جان            هرچند کوچکی تو، بُوَد ماتمت عظیم

دریـای صبر را تو فروزنده گوهری            زان دشمنت به رشته کشید،ای درّیتیم!

آن شب که جای،گوشۀ ویرانه ساختی            روشنــگرت سرشک بود، آهِ دل ندیم

تا قلب اطــهرت ز فراق پدر گداخت            از مرگ جانگداز تو دل ها بُوَد دو نیم

آبـاد شد خـــرابۀ شـام از جــــلال تو            امّا خــــراب گشت ز بُن کاخ آن لئیـم

خواهم که بر مزار تو گردم شبی دخیل            خواهم که در جوار تو باشم شبی مقیم

بی مهر هشت و چهارمؤیّد مجو بهشت            چون میرسی به جنّت از این راه مستقیم

 دختـرم گــریــۀ تو پشت مــرا میشکند            بیش از این گریه نکن قلب خدا میشکند

رحم کن بر دل خود آب شدی از گریه            بغض سربسته از این حال وهوا میشکند

تا که نشکسته قدت راه برو در بر من            که پس از رفتن من دیــــده بـلا، میشکند

باز بوسیدم ازاین دست که زد شانه مرا            حیف یک روز کسی دست تو را میشکند

تو سیه پوش من وشهر به همدردی تو            حــرمت شیــر خــدا را همه جا میشکند

کودکانت همه در پشت سرت میلرزند            که در خانه به یک ضربه ی پـا میشکند

می دوی پشت علی تا که رهایش نکنی            ضربـه ای می رسد و آیـنــه را میشکند

بس که دنبال علی روی زمین می افتی            دل جدا سینه جـــدا شــــانه جـدا میشکند

داغی اگر نبود که گریان نمی شدیـم            لطــفی اگــر نبود مسلمان نمی شدیم

یا ایّــهــا الــرّســول بـدون دعـای تو            از پیروان عترت و قرآن نمی شدیم

بی حب خاندان تو در خانه ی کرم            جایــی نــداشتــیـم و مهمان نمی شدیم

ما امت توأیم وعلی هم کنار توست            آیـیـنه ات نــبـــود نــمایـان نمی شدیم

ما پای غربت نوه هایت نشسته ایـم            ور نه شـبــیــه نم نم باران نمی شدیم

هــم ناله هـای امشب مــولای امتیم 

ما سـوگــوار رحلت بــابــای امتیـم

در جان مسلمین چــو آذر گــذاشتند            بر جــان شیعــیــان دو برابر گـذاشتند

آه از نهـاد اهـل ولایت بــلــنــد شـد            بر سینه تا که داغ پــیــمــبــر گذاشتند

 آقای من، بــزرگ قبیله، ز داغ تو            برروی خاک عرصۀ محـشـر گذاشتند

هستی گریست تا نوه هایت رسیده و            با گریه روی سینه ی  تو سر گذاشتند

تو باغبــان امتی و جـــای اجـر تو            یک شــاخه یاس را وسط در گـذاشتند

با رفتنت مصیبت زهرا شروع شد            داغ پـسر به ســینـه ی مـادر گذاشتند

درکوچه ها غرورعلی را کسی شکست  

در کوچه بود فاطمه روی زمین نشست

امشب غمت به صفحۀ دل جا نمی‌شود            بـا خـود مرا بـبـر، کـه فـردا نـمی‌شود

گفـتـند رفـته‌ای به سفر تا شوم خمـوش            ایـن دل بـدیـن تـرانـه تـســلاّ نـمی‌شود

صد راه رفته عـمّه که شـاید نخـوانمت            سـر در طبـق نبـیـنـمت، امـّا نـمی‌شود

بابای من بگو، که رگ گـردنت بُـرید؟            این داغِ بس گـران به دلم جـا نمی‌شود

در چار سالگـی که مرا کرده بی پـدر؟            این زخـمِ بر جـگـر که مـداوا نمی‌شود

بـعـدت امـیـد بـر که بـبـنـدم، امـیـد من            مجنون دلش به جز سوی لیلا نمی‌شود

با خون خضاب کرده چه کس اینچنین ترا            ای چرخ، از چه محشر کـبرا نمی‌شود

شرمـنده دخـتـرت که نیـامد به پیـشواز            از ضعف تن بُوَد که ز جـا پا نمی‌شود

شرمـنده‌ام از این که به جُـز چـادرِ سرم            فـرشـی در این خـرابـه مهـیّـا نمی‌شود

بابا ببخـش، مـوی سـرم نامـرتب است            زآتـش گــره فـتاده، دگـر، وا نـمی‌شود

 گویی هـزار زخـم به سر داری از عدو            یک جا برای بــوسـه چو پـیدا نمی‌شود

آن شب سـپـهــر دیـدۀ او پر ستـاره بود           داغ نهفته در جگرش، بی شماره بـود

در قاب خون گرفتۀ  چشمان خسته اش           عکس سر بـریده و یک حلق پاره بود

طـفـلـک تـمام درد تـنش را ز یاد برد           حرفی نداشت، عاشق و گرم نظاره بود

با دست خسته معجر خود را کنار زد           حتی کلام و درد و دلش بـا اشــاره بود

دستش توان نداشت که سر را بغل کند           دستی که وقت خواب علی،گاهواره بود

در لابـه لای تـاول پـاهای کــوچکش           هم جای خار ، هم اثر سنگ خاره بـود

ناگاه لب گشـود و تـلاطم شــروع شد           دریای حرف های دلش، بی کـناره بود

کوچک تــرین  یتیم خــرابه شهید شد          امّا هــنوز حرف دلــش نـیمه کـاره بـود

آهش فضای هرسحرش را گرفته است           داغــی تمامی جــگـــرش را گرفته است

از کــوچـه ها رسیده تنش تیر می کشد           ازبس که سنگ دور و برش را گرفته است

چشم انتظار دیدن گم کــردۀ خود است           دیشب ز نیزه ها خـبــرش را گرفته است

برحال و روز چشم نحیفش نکرد رحم            دستی نگــاه مختـصـرش را گـرفته است

جا مانده از حرارت خیمه به چهره اش           آتش کمی ز بال و پــرش را گرفته است

بعد از غروب غارت غم بار خیمه ها            با آستین پــــــاره ســرش را گرفته است

خود را برای یک دو قدم راه می کشد           زینب بیا کمک، کمــرش را گرفته است